Kolejny świt. Otwieram oczy i ponownie dociera do mnie, że żyje. I tak każdego dnia. Wstaje. Ile to trzeba energii z siebie wykrzesać żeby podnieść się z łózka? Dobra stoję. Teraz pierwszy krok, który jest zarazem testem na to, co mnie dziś zaboli. Bo jak powszechnie wiadomo powyżej pewnego wieku to, że coś cię zaboli jest wiadomym znakiem tego, że żyjesz.
Niby nic mi nie jest, ot normalne życie. Dzień po dniu. Poranki i wieczory. Tydzień za tygodniem. Rok za rokiem. Ale to nie jest życie, to tylko pozór. Nie, nie jest tak źle, czasami nawet bywa tak że mogę śmiało powiedzieć, że jest dobrze. Od wielkiego dzwonu nawet bardzo dobrze, ale zazwyczaj bywa nijako, zwyczajnie. Czytaj więcej
Muszę koniecznie stąd odejść. Każdego dnia coraz bardziej pragnę uciec. Zostawić to wszystko poza sobą. Nie rozumiem tego świata. Nie mogę pojąc reguł, które nim rządzą. Ja się zwyczajnie nie nadaje to życia. Muszę jak najszybciej odejść, bo nie chce umierać powoli. Ale cóż, odkładam ostateczne rozwiązanie na później. Czytaj więcej
Mam w sobie gen destrukcji. Jeśli można coś zepsuć, to można być pewnym, że to zrobię. Wszystko niszczę. Mam do tego wyraźny talent. Potrafię koncertowo spierdolić na amen wszystko, co w moim życiu jest dobre. Taki właśnie mam talent. Jestem w tym prawdziwym mistrzem. Czytaj więcej
– To naprawdę dziwne. Już od świtu ktoś coś ode mnie chce – powiedział bawiąc się pustym kieliszkiem. – Jak tylko otworze oczy słyszę lub czytam w przychodzących na telefon wiadomościach o kolejnych bardzo istotnych niestety nie dla mnie zadaniach. Czemu na Boga nie mogę się wyspać do południa i obudzić z myślą, że przede mną dwa tygodnie, może miesiąc, rok spokoju od pilnych zadań? Czytaj więcej
Wszyscy mówią: nic się nie stało, nikt nie umarł, ludzie się schodzą i rozchodzą. Może ludzie tak mają. Nie znam wszystkich ludzi, możliwe że maja inaczej jak ja. Co mnie do tego. Ja tam nie wiem, nie siedzę w czyjeś głowie, w czyjejś duszy. Dla mnie ważne to co moje. Ja mam zupełnie inaczej niż wszyscy. Czytaj więcej
Moja codzienność. Czekanie, to z tego składają się moje dni. Przechodzą one w miesiące, potem w lata. Czekam. Każdego dnia na coś czekam. Z wiekiem zrozumiałem, że nie ma w moim życiu nic stałego oprócz czekania. Nie biorę już w tym życiu udziału, nie jestem jego podmiotem. Ja tu tylko obserwuje i czekam. Czytaj więcej
Nad ranem przychodzi strach wyganiając chwilowy spokój nocy. Ten irracjonalny niepokój o coś co nie da się zidentyfikować wypełnia mnie całego, każdą komórkę mojego ciała. To mnie paraliżuje. Ja nie tylko w przenośni, ale fizycznie odczuwam ból własnego istnienia. Czytaj więcej
Pustka. To uczucie towarzyszy mi, na co dzień. Od poranka aż po sen. Budzę się w pustym łóżku. Zasypiam w samotności. Tylko, że w miejscu, w którym przyszło mi mieszkać nie jestem sam i ten nadmiar zaczyna przeszkadzać. Jestem sam w norce, w moim pokoju, ale ten pokój jest w centrum gigantycznej poczekalni dworcowej, której drzwi praktycznie się nie zamykają. Czy można być samotnym wśród tłumu? Oczywiście, że można. Jestem pusty w środku, ale za to wśród tłumu. Czytaj więcej
Odnoszę takie wrażenie, że żyje na kilku poziomach poznawczych jednocześnie. Widzę jedno, doświadczam drugiego. Słyszę jedno, widzę coś zupełnie innego. To co słyszę od polityków całkowicie rozjeżdża się z rzeczywistością. Czytaj więcej
pavvel